کد مطلب:30892 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اعتقادات

ملاك امتياز انسان ها در عالم هستي ، نزد خداوند متعال چيست و شخص سيد با غير سيد چه تفاوتي دارند كه سيد به خاطر انتسابش عزيزتر باشد؟

خدا در قرآن ملاك برتري و امتياز انسان ها را به تقوا مي داند: اي مردم! ما شما را از يك مرد و زن آفريديم و شما را تيره ها و قبيله ها قرار داديم تا يكديگر را بشناسيد [اينها ملاك امتياز نيست] . گرامي ترين شما نزد خداوند با تقواترين شما است و خداوند دانا و آگاه است .[6]

در جامعه مردم از قبايل و اصناف گوناگوني هستند و اين عرف مردم است كه امتياز و قراردادهاي خاصي بين خود دارند، مثلاً به فردي كه داراي خاندان معتبر و يا ريشه و اصالت است، بيشتر از ديگران احترام مي گذارند و اين مسئله اي كاملاً طبيعي است و يا شخصي كه به نوعي از ريشه و اصالت برخوردار نيست ، او را به چشم ديگري مي بينند، مگر آن كه با تلاش و جديت اعتبار و آبرو كسب كند. البته بايد دانست اين گونه مسائل فقط مربوط به دنيا است و در آخرت تمام افراد در گرو عمل و سعي خويش هستند، نه آن كه چون منتسب به فلان قبيله هستند، پس مي بايست آقايي داشته باشند. احترام به افراد به ريشه و نسبت فرد بر مي گردد. اگر مردم به شخصي كه سيد است، احترام مي كنند، احترام به پيامبر گرامي اسلام(ص) است. اگر چنين موقعيتي موجب سوء استفادة فرد شود، بايد جلو آن را گرفت، مثلاً سيدي متجاهر به فسق و گناه باشد و گناه به شكل علني از او ديده شود. سيادت دليل نمي شود كه از دفتار او چشم پوشي كرد و چون سيد است، از جدّش ترسيد!

پيامبر اكرم(ص) در حديثي فرمود: اگر عبد و بندة حبشي (سياه چهره) در اطاعت خدا باشد، از سيد و آقاي قريشي [طايفه اي كه داراي شرافت بودند و پيامبر از ميان آن ها برخاست] كه معصيت كار باشد ، بهتر است .

امام صادق(ع) فرمود: در روز قيامت كسي جز به عمل گرامي داشته نمي شود ....

به درستي كه گرامي ترين شما نزد خدا با تقواترين مشا است و دليل اين مطلب قول خداون متعال است: هنگامي كه در صور دميده شوه (هنگام قيامت) نسب و ارتباطي در آن روز وجود ندارد..[7]

پس سيادت و آقايي عده اي به شرط حفظ آن فقط براي اين دنيا است، اگر چه ديگر افراد جامعه مي توانند با تلاش و كوشش به مراحل عالية عرفاني و اخلاقي برسند. آقايي فقط در سيادت ختم نمي شود. بسيار زشت و بد است كه افرادي در اين مرام به سوء استفاده برخيزند. چون دنيا ضامن هيچ انساني نيست، حتماً در آن دنيا عقوبت مي شوند.

3[6] حجرات (49) آية 13.

3[7] بحارالانوار، علامه مجلسي ، ج 7، ص 239.